Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Er is altijd jij

Er was altijd jij Die ander die tegenover Die iemand die mij weersprak Die spiegel van mijn woorden Er was altijd een jou Die vrouw die man Die mens die ik tegenkwam Die opving die altijd wist Er was altijd de jij Voor verwijten en gezeur De andere kant van mij Die ik ondanks liefhad Er was altijd jij Waar ik een samen was Hoofd handen hart Het lijf warm van ons Er is altijd jij Al is alle tijd nu anders Is dichtbij ver weg geworden Zijn wij wij niet meer Er is altijd die jij ©Ron van Es
Recente posts

Als de tijd een andere wordt

I n de schemering Waar schaduwen langer worden Laat ik jou alleen en kan niet mee Daar waar de zon moeilijk komt En herinnering stuk slaat Op het alom aanwezig vergeten Ergens nemen wij afscheid Tussen een groet en een kus En zien wij elkaar niet meer Ik was kind en word nu ouder Jij was die ouder en nu het kind Alle tijd wordt nu een andere Voor je echt gaat nog die handdruk Die blik in onze ogen de veeg over een wang Het grote afdalen is nu begonnen ©Ron van Es

Het is zover

Ik leg mijn handen om je mond Mijn haren - heel even - op je schouder En glimlach, denk aan daar en toen Ik leg mijn mantel om je heen En beloof dat ik voor je zorg En frons, want denk aan daar en toen Ik leg mijn handen om die van jou En leid je langs bed en deur En besef, en denk aan daar en toen Ik leg een hand op mijn mond En kus je op afstand gedag En weet, dit is hier en nu © Ron van Es

Jou

In mijn hoofd tollen leven spelen gaan De kinderen de jaren de momenten Voorbij langs en komen weer en gaan In mijn hart bonst kolkt slaat raast De liefde jij gezichten een blik Houd ik alles vast omklem laat los In mijn leven val struikel ren loop Groet ik alles iedereen spreek kus Iedereen groot klein maar vooral vrouw In mijn hoofd hart leven ziel lichaam Ben jij steeds weer daar hier nu bij mij En weet erken zoek vind ik steeds jou @Ron van Es

Weggewaaid

Ik zag deze ochtend een kerkhof oude stenen platen met hun woorden van langer geleden uitgewist. Er was daar een anekdote van de kerk waar zondags mensen van heinde en verder met hun uiteengewaaide hoofden kwamen. Bij binnenkomst lag er een kam klaar om de haren mee te fatsoeneren. Na de dienst klopte de koster de kam met losse haren dan leeg over het kerkhof. Zo waaide de haren overal heen tussen zerken en weilanden net als de preek die net gehoord was. Al die haren vol gedachten en ijdelheden, kozen in eigen waan hun eigen weg, zochten nog een laatste stenen woord voordat de wind hen verder blies. ‘Alles wat vastzit, raakt ooit verloren’ ©Ron van Es

Wit

In het witte tafellaken Loopt een vouw Zacht door het midden De tafel wordt verdeeld In de ene en de andere kant Over en tegenover Alle ogen staren naar De witte dwingende vouw Handen in de schoot Stilte, een klein zuchten ontsnapt Verder is er de zachte lijn Van jij, maar, toen en ik Zelfs het verschuiven Van een leeg glas Geeft geen ruimte In het midden blijft De vouw als een grens Tussen mogelijk en onmogelijk ©Ron van Es

Dit dan

Hier ben ik dan Hier tot zover 60 jaar - wie had dat gedacht? Het is een nummer dat mij nu Vreemd aanstaart Een getal dat op tafel ligt Hier is het dan Als een dag als geen ander Een kiezelsteen, een zwerfkei 60 jaar op weg En nog niet thuis, nog niet Aanbeland Hier ben ik dan Op weg naar verder - want verder Ligt nog een horizon En nieuwe avonturen 60 jaar idiotie, wijsheid en plannen In mijn zakken - hier ben ik dan @Ron van Es

Aan al die mensen

Nee, ik kijk nooit terug Maar als ik dat toch doe Zie ik al die mensen met Wie ik gesproken, gewerkt, Gezweten, gezeuld, gevloekt heb Al die mensen met hun eigen verhalen Zorgen, pijn en verlangens Al die mensen met hun eigen ogen Handelen en wandelen Ik kijk nooit terug Maar als ik dat toch doe Zie ik mensen die ik achterliet Die hun eigen weg zijn gegaan Van hoop en liefde Al die mensen met hun eigen avonturen en proberen om mens te worden Worstelen om boven te komen Om waar te zijn Ik kijk nooit terug Maar als ik aan die honderden denk Waar ik in gedachten nog steeds Mee verbonden ben Bewaar ik hen in mijn hart Al die mensen met hun eigen levens Die we ooit deelden Al die mensen met hun eigen Eigenheid eigengereidheid Eigen zijn. Aan al die mensen Zeg ik: ik hou van jullie. ©Ron van Es

Aan het eind van de schutting

Het is gedaan zegt men. Klaar,  alles af, niets meer. Het is zoals het is. De schutting is er nu. Het is zoals wij zijn, helaas de schouders het is wat het is. Maar zie de wereld, ruik de aarde. Schilder de huizen rood. Kleur de stoepen blauw. De hemel moet maar groen. O, vergeet de gelen niet. Kijk naar de wereld ze smaakt naar jou. Niet is af niets is klaar. Alles kan anders mag opnieuw. Verf de dingen verf jezelf. Heb lak aan de oude verhalen, van treurnis en menselijk leed. Maak nieuwe dagen nieuw. Niets is gedaan of opgelost. Iedereen wil - zoekt - ziet elkaar. Mag ik bij jou - ja ik wil - kijk dan. Want aan het eind van de schutting, als de planken wijken, spijkers op zijn, hamers neergelegd, aan het eind van die schutting. ©Ron van Es

Eiland

Ik bevind mij op een eiland De mist erom heen onttrekt elk zicht Op einde en verder Ik hoor alleen boten die langs varen Stemmen van mensen Geroep gekrakeel Op het eiland zelf is het de stilte Van januari alsof het nieuwe jaar Nog geen kleur krijgt Ik hoor de geluiden in mij Stemmen van verleden De nagalm van verlangen Ik bevind mij op mijn eiland Waar de grijze stilte een deken Is en alles opvangt Alleen verwachting horizon Als nevel dat nog niet openbreekt Ik wacht hier en luister ©Ron van Es

Ik ken hen en zij kennen mij

Van windstreken ken ik ze, vrienden. Mensen aan wie ik mijn verhaal kan vertellen. Die luisterend mij groter maken, en soms kleiner Die met aandacht mijn pijn weer zien En mijn vreugde delen Vrienden die mij vasthouden In tijden van weemoed En bange hoop Vrienden die mij vasthouden In uren van blij nieuws En momenten van trots Dit zijn de mensen, soms aan tafel, Soms in het voorbijgaan Maar vaak in gedachten Die over de hele wereld Mijn verhaal kennen Weten wie ik ben, en ik? Ik weet van hen Vrienden, van ver weg en dichtbij. Samen vieren we, samen drinken we Samen bedroeven we, samen verhalen we Samen bespreken we, samen kennen we Samen luisteren we, samen zien we Elkaar.   ©Ron van Es

Aan het eind

Aan het eind van mijn latijn De inkt droogt op Waar zijn de woorden, Waar is mijn taal? Aan het eind van de weg Hier houdt de straat halt Waar zijn de mensen? Waar is het verkeer? Aan het eind van een dag Als de nacht mij haalt Waar is het werk? Waar is het licht? Aan het eind van leven Als de herinnering telt Waar is het avontuur? Waar is iedereen gebleven? Aan het eind van dit alles Nu het toch breekbaar Waar heb ik jou gelaten? Waar leg ik mijn hoofd? Aan het eind kijk ik om En zie jullie daar staan Waar is de tijd? Waar zijn de jaren? Aan dit nieuwe begin Dat zoveel onrust geeft Duw ik de deur open En verwacht een nieuw jaar ©Ron van Es